Terug naar Mexico

Vanmorgen weer idioot vroeg (om 4.15) op gestaan voor het vertrek uit Guatemala richting Mexico.
Bij ons hotel werden we opgehaald door een man met een paardestaart. Hij deed dit met zijn eigen wagen.
Ook zijn vrouw was er bij.
Deze moest natuurlijk na dat we in een busje waren overgestapt de auto weer hebben zodat zij de kindjes naar school kon brengen met de auto.
Het is namelijk erg gevaarlijk voor de kindjes om naar school te lopen. En waarom is dat zo gevaarlijk? Omdat alle moeders de kinderen met de auto naar school brengen......

Na een kwartier rijden begon er opeens een wagen achter ons met de lampen te seinen....bleek dat het busje te zijn waar we zelf naar onderweg waren....
Wij overgestapt en ook paardestaart reed met ons mee.
In het busje zat ook nog een Israelisch stel, zij donker haar en hij had een shirt met een als cowboy verkleede Clint Eastwood erop.
En Hey wie lagen daar achterin languit op achterbank.....onze Franse vrienden. We zijn ze al twee keer eerder tegen gekomen deze trip. Zij klein en vrolijk en hij mooie blauwe ogen.Altijd leuk elkaar te treffen. Maar het was vroeg en iedereen wilde rust,
Geen tijd voor overdreven sentiment. Dat kan later altijd nog.
De rit zou een kleine 8 uur duren dust tijd genoeg.

De weg was lang en ruig.
Heerlijk om bij weg te dommelen. Mijn nieren wandelde ver terug naar waar ze een paar dagen geleden vandaan kwamen dus dat zit weer goed.
Na een paar uur hadden we al vol op gesproken met elkaar en paardestaart sprak goed engels.
Altijd handig. Hij zou ons begeleiden tot het eind van de reis,en ons helpen bij de douane.
Geruststellend vonden wij.
Na een uur of 4 rijden kwamen we bij de rivier die we per boot zouden oversteken.
Eerst even bij de douane uitchecken en hup de bagage uit de bus en hup met paardestaart de boot in.
Een tocht die 25 minuten in beslag zou nemen.

Aan de overkant aangekomen gingen we meteen langs de douane van Mexico. Paardestaart zou even 35 minuten pauze nemen terwijl wij de paperassen zouden afhandelen. Daarna zouden we hem weer treffen bij de bus die er nu nog niet was.
Terwijl we onze douaneformulieren stonden in te vullen kwam er opeens een kereltje met verfrommelde oren die onze tassen in zijn busje begon te zetten.
Dat was aardig.
Een mooi busje met airco.
Schoon en ruim genoeg voor zes personen de chaufeur en paardestaart. Waar blijf hij trouwens?
We stappen alle zes in en wachtte op hem.
De chauffeur stapte in maar wachtte niet op hem.
Begon gewoon te rijden.
Hohoho riepen we nog. Waar is onze gids?
Die is terug naar Guatemala zei hij maar sprak verder geen woord Engels. En dat is dus niet handig.
Hij zei dat hij naar een terminal zou rijden.
Wij dachten nog dat paardestaart daar wel in zou stappen.
Deze terminal bleek een soort groot hondehok te zijn waar frommeloor ging wachten op nog meer passagiers die misschien ook onze kant op wilde.
Wij alle zes werden toch overvallen door een vorm van lichte paniek. Paardestaart waar ben je help.
Niet dat we bang waren maar met de gegevens die wij hadden voelde het alof er iets niet klopte.
We vroegen of frommeloor ons terug naar de douane wilde brengen.
Nou daar had hij helemaal geen zin in.
Het was niet aan de orde alles kwam goed.
NEEEEE niet goed.
Want wij staan hier en paardestaart zit daar.
Niemand spreekt hier Engels. Onze Franse vrienden Miss Happy en Blue eye spraken een beetje Spaans maar echt te weinig om een goede afwikkeling van de verwarring te realiseren. Wel net genoeg om alles uit het voorgaande te kunnen vertalen. KUT KUT KUT wat nu. O ja of we ook nog even 15 pesos pp wilde betalen voor deze trip.
Euhh....we hebben al betaald Frommel. Luister jij wel? Nee we moesten betalen.
Maar wij wilden niet met hem mee.
Wij wilde terug naar paardestaart.
We wilde onze tassen hebben en terug lopen.
Maar Clint wilde ook best de schade op de koop toe nemen en maar zien waar we eindigen.
Clint probeerde Blue eye te overtuigen dat Paardestaart wel eens in het complot zou kunnen zitten.
Hij doet dit immers elke dag.
Ik Danny bleef in het midden hangen. Maar was niet gelukkig met de situatie.
Miss Happy wilde alles duidelijk hebben.
Maar toen onze laatste poging op een normale conversatie met deze natnek misklukte heeft Esmé het noodnummer op onze reisdocumenten gebelt.
Niet goedkoop maar wel zo noodzakelijk dachten wij.
De vrouw aan de andere kant heeft Frommel aan de lijn gekregen en daarna ons verzekerd dat we wel bij hem konden instappen.
Ze zou uitzoeken wat er is mis gegaan en het later in het hotel aan ons doorbellen.
We zijn gaan zitten met nog wat loco's en berustend in het lot hebben we de rit ondergaan. De rit was rustig en confortabel.Bij de terminal aan gekomen gingen we weer uit elkaar. Wij konden naar het hotel lopen. Het was misschien 600 meter. De anderen namen een taxi naar hun bestemming.

Het hotel is wederom prachtig, we kunnen niet anders zeggen. Toch nog wel even om een andere kamer gevraagt. Een met uitzicht en niet 1 naast een blinde muur.
later kregen we onze reisorganisatie aan de lijn. Duizendmaal exuus.
Maar wat er is mis gegaan bleef onduidelijk.
Volgens ons moest paardestaart nu toch opzoek zijn naar 6 touristen.
Ze zou het uitzoeken.
Ze liet ons ook weten dat het haar enorm betreurde dat het eerder deze reis zo mis ging met dat gore hotel in Chichicastenango.
Ze hebben het gelijk van hun lijst geschrapt.
Ze wisten echt niet dat het zo erg was. En wij krijgen ons geld terug. We zijn er niet mee geholpen maar het was het minste wat ze konden doen. Wij vinden dat goed genoeg.
En ach nu is het een mooi verhaal.

Een uur later krijgen we een mail. Het is normaal dat Paardestaart ons tot aan de grens brengt en dat dan iemand anders het overneemt.
Het was natuurlijk handiger geweest dat hij deze overgave begeleide.
Maar dat ging dus mis.
Niemand weet waarom.
Het bedrag dat we moesten betalen is nieuw. Dat wist niemand.
Ook onze reisagente niet.
Maar dat is omgerekend €0.80.
En dat is omdat we een inheems dorpje moeten passeren. Verdienden die arme drommels daar ook iets.
Maar gewoon omdat er niemand was die het even duidelijk kon maken was er een hoop stress voor niets.
En de grootste kosten zijn nu het telefoon gesprek van Esmé.
Maar van paardestaart weten we dus helemaal niets. Jammer.
Maar goed eind goed al goed, we zitten weer in een heerlijk hotel met zwembad, de temperatuur is rond de 30 graden en morgen hebben we weer mooie excursies op de planning staan.
Guatemala kunnen we zonder ons enig moment van onveilig voelen met een goed gevoel afsluiten.

Vrolijke groetjes Danny en Esmé